zorgspeciaal
interview
20
“Het is mooi
geweest”
Ze was 31 jaar geleden de eerste verpleegkundige die bij Hoogland
Medical in dienst kwam. Nu gaat Ineke van de Zande (66) met
pensioen. Dat vindt ze fijn maar ergens ook niet.
“Een keer kwam ik bij een dame van in de
tachtig die al dertig jaar een stoma had. Ze
gebruikte geen speciale stomazakjes, maar
gewoon boterhamzakjes. Haar nieuwe
chirurg zei: ‘Dat kan echt veel beter.’ Hij
zorgde ervoor dat ik bij haar langsging met
nieuw materiaal. Ze kon er niks mee. Het
ging gewoon goed met die boterhamzakjes.
Dus lieten we dat zo.”
Het is één van de voorvallen uit haar
Hoogland Medical-carrière die Ineke van
de Zande nooit meer vergeet. Na 31 jaar
gaat ze met pensioen en dat voelt behoorlijk
dubbel. “Ik heb in totaal 48 jaar gewerkt
dus het is mooi geweest, maar ik zal het
werk ook missen. Vooral de huisbezoeken
en mijn collega’s.” Toen Ineke begon bij
Hoogland Medical was ze de eerste
verpleegkundige die in dienst kwam.
“Ik heb het bedrijf enorm zien groeien,
heel bijzonder. De collega’s voelen bijna
als familie. Mijn zoon was vijf maanden
oud toen ik hier ging werken. Inmiddels
werkt hij er zelf ook, als chauffeur.”
Uit de taboesfeer
In de loop der jaren veranderde Ineke’s
werk enorm. “We zijn niet meer het enige
steunpunt als het om stomazorg gaat.
De directe zorg ligt nu vooral in het
ziekenhuis, waar inmiddels veel stoma-
en continentieverpleegkundigen werken.
Wij zijn een verlengstuk van het ziekenhuis.”
Maar er kwamen andere dingen
voor in de plaats. Het mensen leren om
te darmspoelen bijvoorbeeld. En hen
begeleiden bij incontinentieproblemen.
Ineke merkt dat incontinentie steeds
meer uit de taboesfeer komt. “Vroeger
vonden mensen het ontzettend spannend
als wij met een doos materiaal
langskwamen. Zodra ze zagen dat het
om een neutrale doos ging, zag je ze
opgelucht ademhalen. Die schaamte is
minder geworden, misschien ook wel
door incontinentiereclames in de media.”
Dankbaar
De huisbezoeken vond ze altijd het leukst.
Ze kwam echt overal, van mooie landhuizen
tot piepkleine flatjes. “Het is altijd
weer afwachten waar je komt, dat is zó
leuk. Over het algemeen had ik een prima
contact met de mensen. Ze zijn meestal
erg dankbaar dat je komt helpen. Als
iemand een kleine wereld heeft door
incontinentie, is het fijn om hen uit het
isolement te kunnen helpen. Daar doe je
het voor.”
Niet onmisbaar
Best raar om in coronatijd weg te gaan,
vindt Ineke. “Een groot afscheid zit er
niet in. Dat komt later hopelijk nog een
keer. Ik had gehoopt dat ik mensen gedag
kon zeggen tijdens de Stomadag van de
Stomavereniging. Die wordt elk jaar in
november in Eindhoven gehouden. Dat is
altijd een leuk evenement waarop ik veel
stomadragers spreek, en mensen van
fabrikanten en speciaalzaken. Helaas
ging deze dag in 2020 door corona niet
door.”
De afgelopen tijd probeerde ze even
langs te gaan bij cliënten bij wie ze al
jarenlang komt. “Hen wilde ik zeker
gedag zeggen. En mijn opvolgster ging
steeds mee om zich alvast voor te stellen.”
Als Ineke zei dat ze ging stoppen,
vroegen sommigen: ‘Stop je dan eerder
met werken?’ Lachend: “Zij hebben niet
in de gaten dat ik al 66 ben. Veel cliënten
vinden het wel jammer dat ik wegga,
maar ja, alles gaat gewoon door. Ik ben
niet onmisbaar, hoor.”
En nu? Eerst maar eens rustig aandoen,
zegt Ineke. “En daarna vrijwilligerswerk.
Ze vragen zoveel vrijwilligers in de zorg,
er komt vanzelf iets op mijn pad.”
“De huisbezoeken en
mijn collega’s ga ik
zeker missen”